De verschrikkelijke dood van een grote bonte specht

Sedert mijn pensionering trek ik er, goed of slecht weer, dagelijks op uit in de natuur. Steeds gewapend met mijn fototoestel. Dagelijks kunnen er wel enkele mooie plaatjes gemaakt worden van planten, dieren in het algemeen maar zeker ook van vogels. Zo kon ik ooit een mannelijke sperwer fotograferen die minutenlang stil zat op een dak. Maar wat ik in Kalmthout te zien kreeg gebeurt maar één keer in een mensenleven.

Samen met Alois Van Mingeroet profiteerde ik van een mooie herfstdag om foto’s van vogels te maken in Kalmthout. Op een bepaald moment hangt er een prachtige grote bonte specht [Dendrocopos major] tegen een dode boomstam te roffelen. Eigenlijk niets aparts, dagelijks komen we deze wijdverspreide vogel op onze wandeltochten tegen. Gezien de uitzonderlijke schone houding van de specht worden er toch enkele mooie beeldjes van gemaakt maar dan duikt plots uit het niets een sperwer[Accipiter nisus] op die de specht slaat. De sperwer staat voor zijn verrassingsaanvallen gekend maar als dit voor uw ogen gebeurt wordt men er toch stil bij. Niets, maar dan ook niets liet de aanwezigheid van de sperwer vermoeden. Apart is ook dat de sperwer, het grijsbruine sterk gestreepte verenkleed duidt aan dat het om een pop gaat, de specht niet doodt met haar scherpe nagels maar de vogel meeneemt naar een kleine waterplas om daarin haar prooi te verdrinken. Het fladderen met de vleugels is het enige spechtenverweer. En toch, hoewel de specht toch een kleine minuut onder water wordt gehouden is ze niet dood. Met enkele korte vleugelslagen wordt het slachtoffer naar de kant gehaald waar het slaan met de vleugels verder gaat. In al die tijd wordt de specht met de scherpe nagels vastgehouden. De sperwer laat de specht begaan en meermaals wordt haar slachtoffer meedogenloos door haar bekeken. En dan begint de sperwer de specht te plukken maar merkt ze ook onze aanwezigheid en vliegt met haar slachtoffer weg. En dan gebeurt wat niet te vermoeden was want de dood gewaande specht ontsnapt uit haar klauwen. Maar met amper twee vleugelslagen is de verzwakte specht zo opnieuw ingehaald en wordt ze definitief geslagen. Eigenlijk bijzonder jammer voor zo’n mooie vogel maar wat we te zien kregen was de natuur op haar best, of op zijn wreedst, vul zelf maar aan. Dergelijke praktijken gebeuren dagelijks tientallen keren waarbij er wordt van uit gegaan dat de sperwer genoeg heeft aan één dergelijke prooi per dag. Nog meegeven dat de pop van de sperwer tot tien centimeter groter kan zijn dan de man. Hij is doorgaans 27 tot 28 centimeter groot, zij meet dus 37 tot 38 centimeter waardoor wordt geacht dat slechts de pop alleen vogels ter grootte van tortelduif of specht kan slaan. De man houdt het op mussen, gorzen, mezen en op andere zangvogels met een vergelijkbare grootte.

This content has been Digiproved © 2020 Danny Roels